“Οι κάκτοι είναι το θέμα που διαχειρίζεται η Δέσποινα Κωνσταντίνου και φορτίζεται από την εμφαντική σημασία που του αποδίδει και τον δεξιοτεχνικό τρόπο που το επεξεργάζεται με λαμπερά χρώματα, καθαρότητα, λεπτομερή σχεδίαση και ξεχωριστή επιμέλεια στην απόδοση διαφορετικών υφών, ανακαλώντας, αρχικά, τις, εξαιρετικής καταγραφικής ακρίβειας και κομψότητας, έγχρωμες λιθογραφίες με θέμα φυτά και λουλούδια που εικονογραφούσαν εκδόσεις φυσικής ιστορίας τον 19ο αιώνα. Με τη συναρμογή διάφορων πραγματικών ειδών, δημιουργεί νέα, φανταστικά είδη-μεταλλαγμένα υβρίδια κάκτων, τα οποία καταλαμβάνουν μνημειακά τη ζωγραφική επιφάνεια, υποβάλλοντας μια άκρως ονειρική και μεταφυσική ατμόσφαιρα όπου, με ένταση και σουρεαλιστική, συχνά παιγνιώδη και ανατρεπτική, διάθεση, αναδύεται το ερωτικό στοιχείο…” σημειώνει ο Γιάννης Μπόλης, Ιστορικός της Τέχνης.
“Μια καινούργια τόλμη έχει κερδηθεί στον τρόπο με τον οποίο η Ντορίνα Μάλλιου εξερευνά το δικό της εικαστικό στίγμα, με μεικτά υλικά σε χαρτί. Ο παλιός “ολοκληρωτικός αισθησιασμός” δεν μονοπωλεί πλέον το παιχνίδι αλλά γίνεται στοιχείο ενός διευρυμένου λεξιλόγιου. Αυτό που αρθρώνεται εδώ έχει έναν χαρακτήρα ερωτηματικό. Αφορά την συσχέτιση των πραγμάτων, όλα όσα συμβαίνουν (ή αδυνατούν να συμβούν) στον ενδιάμεσο χώρο. Το ζήτημα της απόλαυσης παραμένει κεντρικό αλλά η ποικιλία των οργανικών μορφών χαλιναγωγείται σε επιμέρους στοιχείο αντί να έχει την πρωτοκαθεδρία. Στοιχεία αντιπαλότητας και αντινομίας, εγκιβωτίζονται ή παρεισφρύουν στο πεδίο συνθέτοντας μια καινούργια γλώσσα. Τα έργα εκπέμπουν πλέον την υψηλή συχνότητα της διαφοράς, όχι της ταυτότητας. Και, ξεκάθαρα, τα προς διερεύνηση ζητήματα δεν εξαντλούνται μέσα στο πλαίσιο του έργου” γράφει ο Κωνσταντίνος Ματσούκας, Μ.Phil.
