Από το 1994 ο Φοίβος και η Φανή μεγαλώνουνε μαζί και συμπορεύονται. Μέσα από την κοινή τους πορεία που περιλαμβάνει ένα πλήθος δημιουργικών συμπράξεων, έχουν συγκροτήσει έναν παρόμοιο κώδικα αναφορών και καλλιτεχνικής γλώσσας, ως προς τον τρόπο απεικόνισης αλλά και ως προς τα θέματα των έργων. Μοιάζει να εξάγουν το υλικό τους από την ίδια δεξαμενή μνήμης.
Οι σκηνές των έργων τους διαπνέονται τόσο από αγαπητικές σχέσεις όσο και από μυστήριο, από μύχια διάθεση. Η απλότητα της γραφής, η οποία δεν στερείται σχεδιαστικής σαφήνειας, δίνει από την πρώτη στιγμή την εντύπωση ενός κόσμου συμφιλίωσης και μεταφοράς εντός του οποίου οι συνήθεις συντεταγμένες του χώρου και του χρόνου λαμβάνουν νέα περιεχόμενα. Ο χώρος άλλοτε γίνεται αντιληπτός ως φυσικό περιβάλλον ενώ άλλοτε ως υπεραισθητός, ως προϋπόθεση για την εμφάνιση νέων συσχετισμών. Από την άλλη, ο χρόνος απογυμνώνεται από τα περιττά, εφήμερα χαρακτηριστικά του και επιστρέφει στον γενέθλιο τόπο του. Η διαρκής παρουσία της μουσικής, η συνομιλία των βλεμμάτων ή η εορταστική, ευωχική συνθήκη στην οποία ο άνθρωπος και το περιβάλλον του συνέχονται σε μία ενότητα, φέρνουν στην επιφάνεια εκείνες τις στιγμές όπου ο χρόνος αποκαλύπτεται όχι με την τετριμμένη του έννοια δηλαδή ως φθορά και παρακμή, αλλά υπό την προοπτική της γέννησης και της ζωής.
